کاهش داروهای دیابت پس از اورژانس هیپوگلایسمی معمولا اتفاق نمی افتد

2نوامبر 2021 - تحقیقات جدید نشان می دهد حتی پس از یک اورژانس هیپوگلایسمی، تشدیدزدایی از درمان با انسولین یا سولفونیل اوره در کمتر از نیمی از افراد مسن مبتلا به دیابت در طی یک دوره 10 ساله رخ داده است.

با این حال، نرخ تشدیدزدایی درمان در عرض 100 روز پس از مراجعه به بخش اورژانس به دلیل هیپوگلایسمی یا بستری شدن در بیمارستان در میان بیماران مسن‌تر مبتلا به دیابت در طول یک دهه، از 2007 تا 2017، افزایش یافته است.

دکتر الکسوپولوس، متخصص غدد درون ریز در دانشگاه دوک، در دورهام در ایالت کارولینای شمالی، و همکارانش می گویند: نرخ تشدیدزدایی درمان، کمتر از 50 درصد باقی مانده است اما طبق دستورالعمل ها باید بالاتر باشد.

او افزود: افراد مسن مبتلا به دیابت که به دلیل هیپوگلایسمی بستری می شوند در معرض خطر بسیار بالایی برای حوادثی در آینده هستند، ما باید به بررسی و اولویت بندی عوامل خطر فردی برای هیپوگلایسمی شدید ادامه دهیم، که ممکن است شامل سابقه ی چنین رویداد و همچنین خطر مداوم برای هیپوگلایسمی ناشی از انتخاب رژیم درمانی دیابت باشد.

او گفت: خطرات هیپوگلایسمی مکرر در سطح جمعیت را می‌توان با اقدامات اورژانس یا بیمارستانی برای بیمارانی که به بیمارستان مراجعه می‌کنند، کاهش داد. این اقدامات شامل اطلاع رسانی به پزشکان آنها در مورد فرصت‌هایی در زمان واقعی است تا دوز داروهای محرک هیپوگلایسمی را برای این بیماران بر اساس دستورالعمل‌ها کاهش دهند.

الکسوپولوس و همکارانش یافته های خود را در مقاله جدیدی به صورت آنلاین در 2 نوامبر در JAMA Network Open منتشر کردند.

دستورالعمل های انجمن دیابت آمریکا موارد زیر را توصیه می کند:

•         برای افراد مسن مبتلا به دیابت نوع 2 که در معرض خطر بالایی برای هیپوگلایسمی هستند، کلاس های دارویی با خطر کم تر برای هیپوگلایسمی، ترجیح داده شود.

•         درمان بیش از حد دیابت برای افراد مسن شایع است و باید از آن اجتناب شود.

•         تشدیدزدایی (یا ساده‌سازی) رژیم‌های پیچیده برای کاهش خطر هیپوگلایسمی و کاهش پلی‌فارماسی توصیه می‌شود، در صورتی که بتوان قند خون را در محدوده هدف اختصاصیA1c ، حفظ کرد.

•         هزینه های مراقبت و قوانین پوشش بیمه را هنگام تهیه طرح های درمانی برای کاهش خطر عدم پایبندی به رژیم درمانی به دلیل هزینه ها، در نظر بگیرید.

محققان از مشاهده ی نرخ پایین تشدید زدایی درمان شگفت زده شدند

این مطالعه ی همگروهی گذشته نگر شامل یک نمونه تصادفی سراسری از ذینفعان هزینه ی خدمات مدیکر ایالات متحده در سن 65 سال و بالاتر با پوشش بخشA (خدمات بستری)، بخشB (مراقبت سرپایی) و بخشD (داروهای تجویزی سرپایی) بین 1 ژانویه ی 2007 تا 31 دسامبر 2017 ، بود.

جامعه مورد مطالعه، در مجموع 76278 نفر بودند که در حین مصرف سولفونیل اوره و/یا انسولین، یک ویزیت اورژانس مرتبط با هیپوگلایسمی یا بستری در بیمارستان داشتند.

تشدید زدایی درمان، به صورت کاهش دوز سولفونیل اوره، تغییر از سولفونیل اوره ی طولانی الاثر به سولفونیل اوره ی کوتاه اثر (گلیپیزید)، قطع سولفونیل اوره یا قطع انسولین، بر اساس ادعاهای داروخانه برای توزیع دارو ، طی 100 روز پس از حادثه هیپوگلایسمی تعریف شد. تغییرات در دوز انسولین را نمی‌توانستند بر اساس داده‌های ادعایی ارزیابی کنند.

در مجموع 32074 ویزیت اورژانس مرتبط با هیپوگلایسمی یا بستری در بیمارستان(30.2 درصد) در بین افرادی که فقط سولفونیل اوره دریافت می کردند، 60،350 مورد (56.8 درصد) در بین افرادی که فقط با انسولین درمان شده بودند، و 13،869 مورد (13.0 درصد) در بین کسانی که هم سولفونیل اوره و هم انسولین مصرف می کردند، رخ داد.

نرخ تشدید زدایی درمان در بین افرادی که هم سولفونیل اوره و هم انسولین دریافت می کردند، 48.1 درصد، در بین افرادی که فقط سولفونیل اوره دریافت می کردند، 44.2 درصد، و در بین افرادی که فقط انسولین دریافت می کردند،24.0 درصد بود.

دکتر الکسوپولوس، گفت: ما انتظار داشتیم که بر اساس داده‌های سایر مطالعات، نرخ‌های تشدید‌زدایی به طور کلی پایین تر باشد، اما از دیدن نرخ پایین تشدیدزدایی پس از یک رویداد شدید هیپوگلایسمی شگفت‌زده شدیم.

این نرخ‌ها بین سال‌های 2007 و 2017، از 41.4٪ به 49.7٪ برای گروه تحت درمان با سولفونیل اوره به تنهایی، برای گروهی که منحصرا تحت درمان با انسولین بودند از 21.3 درصد به 25.9 درصد، و برای گروهی که تحت درمان با هر دو دارو بودند، از 45.9 درصد به 49.6 درصد رسیده بود. با این حال، نرخ کلی حتی در سال 2017 ، زیر 50 درصد باقی ماند.

تشدیدزدایی درمان در هر سه گروه درمانی، برای افراد کم درآمدی که یارانه دریافت می کردند به طور قابل توجهی کمتر از افرادی بود که یارانه دریافت نمی کردند: با نسبت شانس 0.74، 0.71 و  0.72 به ترتیب برای گروه تحت درمان با سولفونیل اوره به تنهایی، گروه تحت درمان با انسولین به تنهایی، و گروه تحت درمان با هر دو دارو.

برخی عوامل بالینی به طور قابل‌توجهی با احتمال بیشتر تشدیدزدایی درمان در هر سه گروه مرتبط بودند: ضعف (تعریف شده به عنوان احتمال 40٪ یا بیشتر برای نیاز به کمک در فعالیت‌های روزانه)، با نسبت‌های شانس 1.38، 1.31، و 1.50 به ترتیب برای فقط سولفونیل اوره، فقط انسولین و هر دو دارو، و بیماری مزمن کلیوی (به ترتیب با نسبت شانس 1.34، 1.26 و 1.34).

محققان نمی توانستند توقف درمان با انسولین های مختلف را ارزیابی کنند

آنها خاطرنشان کردند که این واقعیت که نویسندگان قادر به ارزیابی تنظیم دوز انسولین و نوع انسولین نبودند، یک محدودیت در این مطالعه بود.

دکتر الکسوپولوس گفت: قطع انسولین‌های کوتاه‌اثر و/یا طولانی‌اثر درتعریف ما از تشدید زدایی انسولین گنجانده شده بود. برای افرادی که انسولین کوتاه‌مدت و طولانی‌اثر مصرف می‌کنند، این احتمال وجود دارد که ابتدا تشدیدزدایی در مورد انسولین کوتاه‌اثر انجام شود تا خطر هیپوگلایسمی به حداقل برسد.

او افزود: با این حال، ما نمی توانیم مطمئن باشیم زیرا تشدید زدایی انسولین کوتاه و طولانی اثر را به طور جداگانه بررسی نکردیم. بررسی الگوهای خاصی از تشدید زدایی انسولین در کارهای آینده و همچنین تغییرات در دوزهای انسولین با داده هایی که ممکن است جزئیات بیشتری در مورد این عوامل ارائه دهد، جالب خواهد بود.

او همچنین خاطرنشان کرد: با توجه به هزینه کمتر سولفونیل اوره ها و انسولین در مقایسه با سایر داروهای جدید دیابت، ممکن است هزینه بتواند در تصمیم گیری ها برای تشدید زدایی نقش داشته باشد. تیم تحقیقاتی ما در حال حاضر در حال توسعه یک مطالعه جدید برای بررسی ویژه ی تبعیض ها و اختلافات در درمان بیش از حد بالقوه ی دیابت نوع 2 در افراد مسن است.

منبع:

https://www.medscape.com/viewarticle/962044